Νίκη Ψυχολογίας

    Ο Ολυμπιακός έκανε επιτέλους το καθήκον του και κέρδισε σχετικά εύκολα τι Νανσί με παρολίγον διασυρμό. Είδαμε ανα διαστήματα πολύ ωραίο μπάσκετ από τους πειραιώτες εάν εξαιρέσει κάνεις το άσχημο δεύτερο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός θα μπορούσε άνετα να πετύχει ακόμα και κατοστάρα απέναντι στους Γάλλους. Αυτή η νίκη είναι νίκη ψυχολογίας για τη συνέχεια των ερυθρόλευκων αφού πλέον έχει πάρει φωτία ο ομίλος και κάθε παιχνίδι είναι παιχνίδι ζωής η θανάτου.

     Ας δούμε λίγο πως ο Ολυμπιακός έφτασε στη νίκη. Ο Ίβκοβιτς έπαιξε τον Μπατούμ χωρίς βοήθειες, γιατί ήξερε πως αυτός είναι ο καλύτερος δημιουργός τους και αν αποκοπεί από τους υπόλοιπους, η Νανσί δεν θα μπορέσει να ελέγξει το επιθετικό της παιχνίδι και κατ΄ επέκταση τον ρυθμό του ματς. Το δεύτερο ήταν το πιο… απρόβλεπτο! Αποφάσισε να αφήσει το περιφερειακό σουτ σε όποιον παίκτη της Νανσί είχε την μπάλα και έπαιρνε το πρώτο σκριν από συμπαίκτη του στο κέντρο της επίθεσης, έξω από το τρίποντο. Για αυτό η άμυνα του Ολυμπιακού πήγαινε συστηματικά πίσω από τα σκριν και δεν προσπαθούσε να τα «σπάσει»! Ήταν… οδηγία, όχι αμέλεια! Ακόμα ένας βασικός λόγος που μπλόκαρε η Νανσί.

    Ο Σπανούλης κάθε φορά κάνει το ίδιο… κόλπο. Ξεκινάει το ματς με βασικό στόχο να «διαβάσει» το παιχνίδι και να βάλει όσους περισσότερους συμπαίκτες του μπορεί στην επιθετική εξίσωση. Ξαφνικά, κάπου μέσα στο δεύτερο… ημίχρονο, «δολοφονεί» κατά συρροή και σε μικρό χρονικό διάστημα. Το ίδιο έκανε πάλι! Ο τύπος μπήκε μέσα στο δεύτερο ημίχρονο και έβαλε 11 πόντους σε 3 λεπτά, πολύ απλά! Τρίποντο, τρίποντο, 3 βολές, μπούκα και λει απ! Τα έχουμε πει για τον Σπανούλη…  Οι αριθμοί του παραπέμπουν σε ηγέτη ομάδας ΝΒΑ. Και οι πόντοι του και οι ασίστ του και τα λάθη του. Ναι, τα 9 είναι πολλά, αλλά είναι τόσο… συγκεντρωτικός ο ρόλος του και τόσο περήφανος, αντρικός και μπασκετικός ο τρόπος που ανταποκρίνεται, που δεν μου πάει η καρδιά να τον κακοχαρακτηρίσω και να του βάλω της φωνές για κανέναν απολύτος λόγο.

    Με τον Παπαδόπουλο να κουράζεται και τον Χάινς να… σκέφτεται πολύ και να μην του βγαίνει το ματς, ήρθε η ώρα του… στρατιώτη Αντρέα! Είναι καλό να τα λέμε από πριν. Πόσες φορές έχω εκφράσει την ίδια απορία για τον Γλυνιαδάκη και η αλήθεια είναι πως πολλοί από εσάς έχετε επίσης αναρωτηθεί πολλάκις. Γιατί δεν παίζει; Πέρυσι στον πρώτο τελικό, στην πρεμιέρα στο Μπιλμπαό, στην Καντού που μας έκανε ζημιά ο… Μαρκονάτο! Μα, αν δεν μπουκάρει στο παρκέ ο Γλυνιαδάκης σε μια τέτοια περίσταση πότε θα παίξει; Αυτό ας μας το απαντήσει ο Ντούντα.

    Στο τελευταίο πεντάλεπτο, κάτι που πιάσαμε… μεσάνυχτα, κάτι που πίστεψε ο Ολυμπιακός ότι όλα τελείωσαν, επήλθε χαλάρωση και παραλίγο να επιστρέψει για τα καλά στο παιχνίδι η Νανσί. Ευτυχώς ήταν σε εγρήγορση ο Ίβκοβιτς και ο Πελεκάνος. Ο πρώτος χρησιμοποίησε και τα 3 τάιμ – άουτ που είχε κρατήσει, προσαρμόστηκε γρήγορα στη χαλάρωση του Ολυμπιακού και ολοκλήρωσε σωστά ένα δικό του καλό βράδυ. Ο δεύτερος απέδειξε γιατί τον περίμενε πως και πως ο προπονητής του να επιστρέψει. Στάθηκε τέλειος υποστηρικτής της επίθεσης και «τιμωρός» της αδύναμης πλευράς της αντίπαλης άμυνας. Στην άμυνα ήταν συνεπής πάντα και… παντού! 

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΛΑΣ  ΓΡΑΦΕΙ